-
çember – 102
İkinci döneme hoş geldiniz. Birinci dönem notlarına çember – 101 adlı yazıdan erişebilirsiniz. Eğer ki onu okumadıysanız ve hele ki çembere yabancı iseniz, önce o yazıya gidip sonra buradan devam etmenizi öneririm. Şimdi yavaştan derinleşme zamanı… Bu ve bundan sonraki yazılarda (muhtemel sırada iki tane daha var) çemberin bana en önemli gelen noktalarından birkaçını dillendirmek istiyorum. *** Çemberin en sevdiğim yanlarından biri, herkesle ve her şeyle bir olduğumuzu hatırlatması; özellikle geçtiğimiz yazıda paylaşmış olduğum ilkeler çerçevesinde aktığında (kalpten dinleme, kalpten konuşma, spontanlık ve özde kalma) alanda müthiş bir sevgi, şefkat yoğunluğu oluşması… Hemen her çemberde çoğu kişinin paylaşımında kendimizi buluruz ve özellikle ilk kez oturanlar buna şaşırır; “Sanki hep ben…
-
savunamayıcılığım
Bir arkadaşımın sondan bir önce paylaşmış olduğum yazıya (kim bilebilir?) yaptığı yorumda, diğer bir arkadaşıyla konuşurken bir şeyleri savunduğundan bahsetmiş olması; son zamanlarda var olan ve ara ara fark ettiğim bir durumumu yeniden gözümün önüne getirdi: savunamayıcılığım. Herhangi bir şeyi savunmak her geçen gün o kadar yapamadığım bir şey hâline dönüşüyor ki… O yazıda da yazdığım üzere, hiçbir şey bilmediğim ve bilemeyecek olduğum bilgisi o kadar derine nüfuz etmeye başladı ki herhangi bir fikri, duruşu, felsefeyi savunmak o kadar imkansız bir hâle geldi ve geliyor. Mesela sivil toplumda çalıştığım zamanlar, savunuculuk yapan bir örgütte yer almak istiyordum hep. Olması gerekenleri, olan kılmak için gerekli çalışmaları yapan bir örgütte çalışmak ve…
-
Armağan neymişti?
Ön not: Bu satırları yazmaya, paylaştığım bir önceki yazıdan (kim bilebilir?) daha önce başlamıştım lakin diğeri araya girip tamamlanırken bu biraz daha demlenmek istedi. İki yazı birbirini tamamlıyor gibi geliyor bana. Diğerinde biraz daha genel ifade ettiklerim burada biraz daha kişisel bir yerden çıktılar. Neyse, aradan çekileyim de okuyun :)) *** Biraz önce Charles Eisenstein’ın Robin McKenna ile olan pek keyifli röportajını dinledim ve içimde ilham perilerinin dolaştığını hissederek yazmaya başlıyorum. Ne çıkacağını bilmemekle birlikte zaman zaman yaşadığım bazı zorlanmalarla bağlanacağını görüyor gibiyim. McKenna, yakınlarda ABD’de yayımlanmış Gift (Armağan) adlı belgeselin yaratıcısı, ki bu belgesel, Lewis Hyde’ın üç kere okumuş olduğum -ve Türkçeye de çevrilmiş olan- muhteşem ötesi kitabı The…
-
kim bilebilir?
Son zamanlarda ağzımdan ve klavyemden en çok çıkan sözcüklerden biri “hayrolsun”. Gerçi ustalara baktığımız takdirde sorun yok, zaten her şeyin hayır olduğunu söylüyorlar; en şer görünenler de dahil… Bu yaklaşıma iman edince ortada hiçbir sorun kalmıyor. Kendi adıma, her an’ımda değilse bile çoğunlukla bu yaklaşımda kalabildiğimi sanıyorum ancak yolculuğumda dönüp dolaşıp takıldığım birkaç taş var ve bunlar beni tekrar tekrar yere düşürebiliyor. Bu yazıyı yazdığım şu günlerde de bu durumu yaşıyorum mesela. Şu aralar yarı doğruldum fakat henüz tam olarak ayağa kalkamadım. Ve tam bir güven/iman içinde de değilim. Ancak tam güven içinde olmadığım ve her şeydeki hayrı göremediğim, yani hayır-şer ikiliğinde yaşadığım bu tip zamanlarda bile neyin hayır olduğunu,…