Yazının şarkısı Yolda’dan gelsin: Yolaçık Heyya heyya, Yıllar sonra yeniden blog yazmaya başlıyorum. Ne kadar akacağını bilmemekle birlikte şu sıralar içimde belli belirsiz dolaşan ve yazmadan topraklayamayacağım bir sürü şeyi ancak böyle ete kemiğe büründürebileceğim. Yani öncelikle kendim için yazıyorum ve fakat elbette ki birilerinin okuyacak olması motivasyonuyla da yapıyorum bunu. Yoksa git, günlüğüne yaz dii mi ama :)) Haa bu süreçte hiç yazmadım değil elbette. Uzunca bir süredir instagram hesabımda post olarak bi’şeyler not düşüyorum ve şimdi ise oradaki karakter sınırlandırmasına uğramaksızın akmak istiyorum. İçimde dolaşan şeylere yakın zamanda gelebilmeyi ummakla birlikte bu yazıda üçüncü kez göçebe günlere geçişimin haberini vermek ve buna dair olan biteni dillendirmek istiyorum. Eğer…

Bu yazı HT Hayat için yazıldı ve ilk olarak orada yayımlandı. https://hthayat.haberturk.com/yazarlar/emre-ertegun/1078017-yasam-oyunu *** 1997 yazı… Alanya’da annemlerin işlettiği tesisin havuz başında, hoparlörün başındaki yerimi almışım. İzel söylüyor, “Kızımız Olacaktı”. Nasıl seviyorum şarkıyı, nasıl içleniyorum anlatamam. Neredeyse gözlerim doluyor her dinleyişte. Bardaki Süleyman Abi de seviyor, sık sık çalıyor CD’den (ya da kasetten?). 15 yaşındayım o sıralar. Herhangi bir ayrılığı geçtim, birlikteliği bile deneyimlememişim; neyin içlenmesi ki bu! 70’lerin yabancı slow şarkılarını seviyorum bir de çok. Şu en klasikler vardır ya hani, yine hemen hepsi aşka ve sıkça ayrılığa dairdir falan; çevire çevire dinliyorum bu şarkıların olduğu birkaç kasedi… Şarkıların anlattığı ve az buçuk İngilizcemle anladığım hikâyeleri deneyimlemememiş, duyguları tatmamış olmamın…

Bu yazı HT Hayat için yazıldı ve ilk olarak orada yayımlandı. https://hthayat.haberturk.com/yazarlar/emre-ertegun/1077744-insan-olmak-ustune-bi-de-erkek-olmak-dahasi-emre-olmak *** İnsan formunda bedenlenmiş olmak çok acayip bir deneyim; öyle böyle değil! Durup durup “insan olmak” deyip üç nokta ile bitiriyorum bugünlerde, çoğunlukla derin bir iç çekiş eşliğinde. Kendi hâlime, karmaşıklığıma, dalgalı seyrime, içimdeki seslerin kalabalıklığına şahit oldukça şaşıyorum. Kendimi bir öyle, bir böyle buluyorum ve hangisinin gerçek ben olduğunu anlayamıyorum. Gerçi hemen, hiçbirinin ben olmadığımı hatırlıyorum. Eğer ustaları ve kadim öğretileri biraz olsun anladıysam, ben bütün bu seslerin ardındaki sakin, sarsılmaz, değişmez tanığım. Ama bunu zihnen anlamış olmak, bazı dönemlerde oraya yaklaştığımı düşünmekle birlikte tam anlamıyla ve kesintisiz bir şekilde bu hâle bürünmüş olmak anlamına gelmiyor elbette.…

Bu yazı HT Hayat’ta da yayımlandı. https://hthayat.haberturk.com/yazarlar/emre-ertegun/1077596-gunese-bakarken *** Bu hafta, iki hafta önceki yazının devamı gelsin; yine Ocak 2016’dan… *** İki önceki yazıda (bir anda!) bahsettiğim “Karanlık gibi aydınlık da beni kör edebilir“den, “Bazı hayaller o kadar güzeldir ki insanın yaşamını mahvedebilir.”den devam ediyorum. Orada da yazdığım üzere, hayalimdeki dünya öyle güzel parlıyor ki bazen gözlerim fena halde kamaşıyor. Oraya saplanıp kaldığım, gözüm başka bir şey görmez hale geldiği takdirde ise kör olmak işten değil. Bu hayalleri neden hemen-şimdi-bugün yaşamadığıma dertlenip yaşamımı mahvetmek de öyle… Bu saplanmayı ara ara yaşıyor ama neyse ki fark edip kendimi çıkarıyorum. Bunun en canlı örneğini para konusunda yaşıyorum. Hayal ettiğim dünyada paraya gerek ve ihtiyaç yok;…

Bu yazı HT Hayat için yazıldı ve ilk olarak orada yayımlandı. https://hthayat.haberturk.com/yazarlar/emre-ertegun/1077533-yetiskin-tarafimdan-sevgilerle *** Aslında bu hafta geçen haftaki yazının devamını paylaşacaktım lakin elimize ulaşan bir son dakika gelişmesi ile yeni bir yazıya başlamak istedi içim; çoğu zaman olduğu üzere tam olarak ne çıkacağını, nerelere gideceğini bilmiyor olsam da… Dün evimde bir ziyaret ve ardından sahilde bir buluşma deneyimledim. Ziyaret, bir yıla yakın bir zaman önce ayrılığımızın adını koyduğumuz sevdiceğin gelişi idi yanında şimdiki sevdiceğiyle (daha önce tanışmışlığımız, birkaç kere yanyana gelmişliğimiz var)… 3 yılı aşkın bir süre birlikte yaşadığımız evde birtakım eşyaları vardı hâlâ ve onlara bi bakmak, ihtiyacı olanları almak için… Kahve içtik, iki hoşbeş ettik, eşyalara baktık, alacaklarını…

Bu yazı HT Hayat için yazıldı ve ilk olarak orada yayımlandı. https://hthayat.haberturk.com/yazarlar/emre-ertegun/1077251-hayaller-cheesecake-gercekler-pogaca *** İki hafta önceki yazıda fazla mı iyimsermişim, ne? Yakın ilişkilerde ferahlığa doğru attığım adımları anlatırken dürüstlük, şeffaflık gibi -bana göre- olmazsa olmaz ilkelere bağlı kaldığım(ız) sürece akışın çok daha kolay, hafif vs. olacağından dem vurmuş ve hüzün, yas gibi duyguların yine yerlerini alabileceğini ama onları da daha hafif ve daha kabul dolu bir yerden yaşayacağımızı; en azından ortada suç, suçlu gibi kavramların olmayacağını düşündüğümü belirtmiştim. Başlıktaki komikli söz bi’ arkadaşımdan: “Hayaller cheesecake, gerçekler poğaça.” :)) Çok sarsıcı bir hızlandırılmış deneyimden çıktım. 5 güne, yaşanabilecek her türlü acıyı, travmatik etkiyi, korkuyu, endişeyi sığdırabildik. Elbette ki yanında güzellikler, keyif dolu…